Vrijdag 29 november. Opening Night. Première. De grote avond.
De zenuwen gieren door de keel, al laten de acteurs dat niet merken. Dat kunnen ze – daar zijn het dan ook acteurs voor. Maar in deze voorstelling moeten een aantal vrouwelijke sterren ook zingen, en dan hou je die keel maar beter soepel. Dus wordt er in de catacomben van CC De Steiger, onder de planken van het podium, nog snel een zangrepetitie ingelast.
De mannelijke thespianen (wat dat betekent hoor je wel in de voorstelling) kleden zich ondertussen om. Geen galakledij voor deze openingsavond, zelfs geen net theaterkostuum. Dit is een voorstelling over een toneelvereniging die in de touwen hangt en in de theatersteigers staat, dus trekt iedereen een werkmansplunje aan. Vanavond bouwen we. Aan ons eigen gezelschap.
Om 20:12 zijn de kleedkamers leeg. Het enige wat ze nog vult is de echo van schuifelende voeten en schrapende kelen in de coulissen, een verdieping hoger. Weg zijn we. De merde. Break a leg.
